مهمان خانه یِ مهمان کشِ سراسر آشوب

زردها بی خود قرمز نشده اند

قرمزی رنگ نینداخته است

بی خودی بر دیوار.

صبح پیدا شده از آن طرف کوه ازماکو اما

وازنا پیدا نیست

گرته روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب

بر سر شیشه هر پنجره بگرفته قرار.

وازنا پیدا نیست

من دلم سخت گرفته است از این

میهمان خانه ی مهمان کش روزش تاریک

که به جانِ هم نشناخته انداخته است:

چند تن خواب آلود

چند تن ناهموار

چند ناهشیار.

پ.ن.1: هر وقت برف میاد یاد این شعر نیما یوشیج میفتم.

پ.ن.2: اللهم عجل لولیک الفرج