روزی روزگاری

داشتم امروز برمی گشتم از رو پل هوایی به سمت خونه، یهو یادم افتاد وقتی دبستان بودم مسیرم با امروز یه کمی فرق داشت. (یعنی خیلی!) 

مسیرمو عوض کردمو از اون راه رفتم.... دوربین عکاسی رو باز نبرده بودم و همرام نبود تا عکس بگیرم، چیزی هم نبود که ازش عکس بگیرم. 

راه که همون بود ولی مغازه های بیشتری باز شده بودن، یه مغازه ی پوشاک هم باز شده بود، بین اون همه مغازه ی مکانیکی! 

قبلن دیوار صوتی هم بود که پشت گیاه کاری کرده بود رو به اتوبان. پشت گیاه ها پر از معتاد و موش بود. الان که دیوار رو برداشتن و به جاش نرده زدن،معتاداش نیستن. اما موشا... (کجای تهران نیستن!)

شلوغ تر هم شده بود.... 

کمی جلوتر از  اونا یعنی جایی که اولین کوچه ست، قبلن یه درخت بود... اما الان نیست، درختا رشد کردن اما اونو برای این که سد راه بود کندن! وقتی بارون میومد اون درخت محشر بود. 

یادم میاد چند سال پیش یه شب رفتیم با اویتا رو به روی اون کوچه و روی باقی مونده دیوار تازه ساز که قرار بود روش نرده بزنن، نشستیم.

هی اویتا رو هم که امسال دیگه ندیدم.  

راهمو به سمت خونه مون (خونه مون قبلن یه جا دیگه بود)  کج کردم و دیگه تا پایین ادامه ش ندادم...

بقیه چیزا مث قبل بود، اما پسر دبستانی که هر روز اون مسیر رو می رفت و برمی گشت دیگه بزرگ شده بود و ....