شعری از مقدس فانی

از نوای تو بُود زمزمه ی زیر و بمم
دَم بُود نایی و من در دَم ِ دَم هستم نی  

 عشقِ دم گاه به رومم کشد و گاه به ری
گاه اندر عرب اندازد و گاهی عجمم

 یا رب این نای و نی و ما و من و دَمدَمِه چیست؟
دم به دم میدمد و صاحب دم پیدا نیست 

از حضور شَه شیرین حرکات آمده ام
خِضر راه حقم و از ظلمات آمده ام 
 

گمرهان را هِله از بهر نجات آمده ام
ای بسا مرده که یکدم شود احیا ز دَمَم  

من ز هفتاد و دو ملت به حقیقت دورم
بر سر دار اناالحق زنم و منصورم

من که از باده خُم هُوَ هو مخمورم

نیست جز دُرد کشی چیز دگر منظورم

  او منم یا منم او یا بُود از او منمم
منم آن ذات که در عین صفات آمده ام 

 پُر صدا کرده جهان را ز منم ، این من کیست؟
منم این صاحب دم یا من و او هر دو یکیست؟ 
بند بندم همگی پر بُود از نغمه ی وی 
هَر دَم از دَم بزند آتشم اندر رگ و پی